انتقاد مصطفی تیموریان از جشنواره فیلم فجر: جشنواره‌ای که هنرمندان را در خود دفن می‌کند

به گزارش آژانس خبری سینمادرام، مصطفی تیموریان نویسنده و بازیگر طی یادداشتی به اختصاص در نقد جشنواره فیلم فجر نوشت:

هر سال که می‌گذرد، سینمای ایران بیش از پیش از ماهیت اصیل خود فاصله می‌گیرد، و امسال نیز از این قاعده مستثنا نبود. جشنواره فجر، که روزگاری نماد درخشش و نوآوری هنری بود، اکنون به دامی تبدیل شده که هنرمندان واقعی را در آن به اسارت می‌گیرد. گویی سینما از هنر به ابزاری برای نمایش قدرت و سیاست بدل شده است؛ سیاستی که در آن تنها چیزهایی که به چشم می‌آید، کاغذها و تصمیمات مغرضانه‌اند، نه نگاه و ذوق هنری.

در دل این جشنواره‌ها، عده‌ای که به ظاهر در قامت داور یا برگزارکننده نشسته‌اند، بی‌اعتنا به زیبایی‌های واقعی هنر، تنها به دنبال تایید دستورات و معیارهای سیاسی‌اند. داوری‌های سلیقه‌ای و گاه مغرضانه، نه تنها از رشد سینما می‌کاهد، بلکه به هنرمندان واقعی این اجازه را نمی‌دهد که بتوانند خود را به نمایش بگذارند. هنرمندان متعهد و دغدغه‌مند، که سینما را نه به عنوان وسیله‌ای برای شهرت و قدرت، بلکه به عنوان یک زبان اصیل برای بیان حقیقت می‌شناسند، هر روز بیشتر از این فضا دور می‌شوند.

این جشنواره‌ها که گویی تبدیل به نمایشنامه‌ای از پیش نوشته‌شده شده‌اند، نه تنها از هنرمند فاصله می‌گیرند، بلکه روح خلاقیت و نوآوری را از سینمای ایران می‌ربایند. و این‌چنین است که در سایه‌ی این بی‌اعتنایی‌ها، هنرمندان اصیل، که هیچ‌چیز جز حقیقت را نمی‌خواهند، دلسرد شده و به جایی پناه می‌برند که لااقل در آن‌جا قادر به بیان آزادانه افکارشان باشند؛ جایی که در آن، به هنر و هنرمند، به سینما به عنوان ابزاری برای برقراری ارتباط میان انسان‌ها بها داده می‌شود.

مهاجرت هنرمندان به سرزمین‌هایی که می‌توانند در آنجا آزادی بیان و فضای خلق داشته باشند، همچنان یک تراژدی است که گویی هیچ‌کس در داخل نمی‌بیند. روزی روزگاری سینما در ایران، سرشار از شور و شوق بود. روزی بود که این جشنواره، یک رویداد واقعی برای شکوفایی استعدادها بود، اما حالا به یک دایره‌ی بسته و تهی تبدیل شده است.

امید دارم که روزی سینمای ایران به معنای واقعی خود بازگردد. روزی که سینما نه به عنوان ابزاری در دست سیاست‌ها، بلکه به عنوان هنری آزاد و بی‌قید و شرط در خدمت مردم و حقیقت باشد. سینمایی که در آن هنرمند بتواند بدون ترس از قضاوت‌های غیرهنری، آثار خود را در پیشگاه تماشاگران قرار دهد و از آن‌ها بازخوردی اصیل و بی‌ریا دریافت کند.