۱۵ دقیقه تشویق ایستاده فیلم The Testament of Ann Lee در جشنواره ونیز و دریافت امتیاز ۱۰۰ درصد از «راتن تومیتوز»
به گزارش آژانس خبری سینمادرام، تشویق ۱۵ دقیقه‌ای «عهد آن لی» (Testament of Ann Lee) در جشنواره ونیز هشتاد و دوم «آماندا سایفرد» را احساساتی کرد. این فیلم موزیکال که رکورد طولانی‌ترین تشویق ایستاده این دوره را شکسته از «متاکریتیک» امتیاز ۷۶ درصد و از «راتن تومیتوز» امتیاز ۱۰۰ درصد دریافت کرده است. «مونا فست‌ولد» نویسنده فیلم «بروتالیست» (The Brutalist) که سال گذشته برنده «شیر نقره‌ای» شد کارگردان فیلم است.
این فیلم «یک افسانه حماسی» درباره «آن لی»، رهبر مذهبی و بنیان‌گذار جنبش شیکرها خواهد بود. «مادر آن لی» در سال ۱۷۳۶ در انگلستان متولد شد و در سال ۱۷۷۴ به همراه گروه کوچکی از پیروانش به نیویورک مهاجرت کرد. او که «مسیح زن» نامیده می‌شد یکی از بزرگ‌ترین جوامع آرمان‌شهری تاریخ آمریکا را بنا نهاد. روش پرستش «آن لی» و پیروانش به واسطه سرودها و رقص‌های پراحساس بود. دیگر بازیگران فیلم «توماسین مک‌کنزی»، «لوئیس پولمن»، «کریستفر ابت»، «تیم بلیک نلسون» و «استیسی مارتین» خواهند بود.
«ورایتی» گزارش داده است که پس از ۱۰ دقیقه تشویق، بسیاری از حضار از سالن خارج شده‌اند اما همچنان برخی دیگر در بالکن از جمله خریداران بالقوه و دیگر عوامل به تشویق ادامه داده‌اند. سایفرد هنگام خروج می‌گوید: «فکر می‌کنم خیلی خوششان آمده.»
«ددلاین» می‌نویسد: ««عهد آن لی» مثل یک «یین» روشن برای «یانگ» تاریک [«بروتالیست»] است، و داستانی مشابه اما گرمتر درباره نبوغ آشفته، عذاب اجتماعی و فرار روایت می‌کند.»
«ووگ» نشریه دیگری است که «عهد آن لی» را با «بروتالیست» مقایسه می‌کند: «هر دو بسیار طولانی‌اند – اما «آن لی» به شکلی ستودنی، نزدیک به یک ساعت و نیم کوتاه‌تر از «بروتالیست» است – و شروعی قوی دارد پیش از آنکه عاقبت در پرده آخر راهش را گم می‌کند.»
«ورایتی» می‌نویسد فیلم فست‌ولد «قابل‌احترام و از نظر عقلانی غریب است، هرچند ممکن است طی ۱۳۶ دقیقه جنبه‌های نمایشی آن سست شود.»
«گاردین» به فیلم نمره ۳ ستاره از پنج داده و می‌نویسد: «گاهی به کابوس لارس فون تریه-وار شهادتی طعنه‌آمیز، یا فیلم ترسناکی از رابرت اگرز مثل «ساحره» (The Witch) و سپس گاهی به یک موزیکال ملودرام برادوی تماشایی اما عجیب شبیه باشد.»
منتقد «ورایتی» به این فیلم نمره -A داده و می‌نویسد: «از جنبه‌هایی، «عهد آن لی» یک تجلیل است – و نیمه دومش که کمتر هیجان دارد، یک تقاضا است – برای مهیا شدن شرایطی لازم تولید چنین فیلم‌هایی.»
