وحشت آری استر از هوش مصنوعی: خیلی دیر شده
به گزارش آژانس خبری سینمادرام، «آری استر» کارگردان فیلم «موروثی» (Hereditary) می‌گوید ظهور هوش مصنوعی او را وحشت‌زده کرده و برای توقف آن «خیلی دیر شده.»
این فیلمساز مولف در مصاحبه با «لترباکسد» که با ژانر وحشت به شهرت رسیده، می‌گوید در زندگی واقعی وابستگی به فناوری و ظهور هوش مصنوعی موجب وحشت‌زدگی او می‌شود.
کارگردان «ادینگتون» (Eddington) می‌گوید: «در این رابطه نگرانی‌های زیادی دارم. همین حالا به وضوح خیلی دیر شده. وارد یک رقابت شده‌ایم. تاریخ فن‌آوری‌ها جدید این‌گونه بوده: اگر می‌توانیم، خواهیم کرد. من پرسش‌های بزرگ‌تری دارم، می‌دانید؟ مارسال مک‌لوهان چه گفته است: «انسان اندام جنسی دنیای ماشینی است»، این‌طور نیست؟ آیا این فناوری در امتداد ماست، یا ما در امتداد فناوری، و یا اینکه ما آمده‌ایم تا آن را به هستی برسانیم؟»
استر درباره کسانی که هوش مصنوعی را چیزی بیش از یک ابزار نمی‌دانند می‌گوید: «اگر با این مهندسین و کسانی که هوش مصنوعی را هدایت می‌کنند گفت‌وگو کنید، آن را یک مدیوم بزرگ جدید نمی‌دانند؛ حتی آن را فناوری نمی‌دانند. به عنوان یک خدا از آن حرف می‌زنند. مثل مریدان حرف می‌زنند. این پدیده را به‌شدت پرستش می‌کنند. هر فضایی که میان واقعیت زیسته ما و واقعیت خیالی وجود داشت در حال محو شدن است، و ما در حال ادغام شدن با آنیم، و این وحشتناک است.»
استر می‌گوید «واقعی بودن» هوش مصنوعی ترس دیگری به جانش انداخته است: «ویدیوهای تولید شده با هوش مصنوعی را نگاه می‌کنم و می‌بینم که به زندگی واقعی شباهت دارند؛ واقعی به نظر می‌رسند. به ظرفیت انسان برای سازش برمی‌گردد. هرچه شرایط عجیب‌تر شود، و هرچه بیشتر درونش زندگی کنیم، بیشتر عادی می‌شوند. اما اتفاق بزرگی در حال وقوع است، و هیچ اختیاری روی آن نداریم. به اینجا رسیده‌ایم. باورم نمی‌شود که این شرایط را باید زیست کنیم تا ببینیم چه پیش می‌آید. خدای بزرگ.»
فیلم «ادینگتون» استر بدبینی انسان به فناوری را می‌کاود. داستان فیلم در شروع پاندمی سال ۲۰۲۰ قرار داده شده اما استر توضیح می‌دهد که آنچه روایت می‌شود امروز قابل‌فهم است: «می‌خواستم فیلمی بسازم که همه از یکدیگر بیگانه شده‌اند و رد دنیای بزرگ‌تر خارج از خودشان را گم کرده‌اند. فقط ابعاد دنیای کوچکی که باورش دارند را می‌بینند، و به هرچه با این حباب قطعیت در تضاد باشد بی‌اعتمادند.»
او ادامه می‌دهد: «تربیت شده‌ایم تا دنیا را از طریق پنجره‌های معینی ببینیم، اما آن پنجره‌ها عجیب و عجیب‌تر شده‌اند. ببینید چه اتفاقی در اینترنت رخ داده. پیش از این جایی بود که واردش می‌شدیم، اما حالا چیزی است که به دوشش می‌کشیم. حالا درون اینترنت زندگی می‌کنیم.»
استر اضافه می‌کند که شخصیت‌های فیلم همگی مانند انسان‌های امروز به «سایبورگ» تبدیل شده‌اند: «وقتی فیلم را می‌ساختیم اسم فیلم را «صفحات نمایش: فیلم» گذاشته بودم. در هر صحنه‌ای، پرسش این است: «آیا راهی وجود دارد که در اینجا صفحات نمایش را نشان دهیم؟»»
او در پایان می‌گوید: «می‌خواستم بر غرابت وضعیت تأکید کنم: این آدم‌ها، به‌رغم این که درون یک جامعه‌اند، جامعه نیستند. به‌رغم اینکه در یک اتاق جمع شده‌اند، در دنیای دیگری سیر می‌کنند.»
