لاکپشت در سطحی بالاتر از آثار جشنواره

به گزارش آژانس خبری سینمادرام، صاحبه پویان مهر منتقد جشنواره فیلم فجر طی نقدی اختصاصی نوشت:

لاکپشت، اثری به قلم و کارگردانی بهمن کامیار می‌باشد، از نظرم خارج از فضای روانشناسی حرف‌های دیگری نیز برای گفتن دارد اما در این لایه همان‌طور که از نام اثر پیداست و از آن در فیلم هم استفاده شده است اشاره دارد بر میزان اثری که ترس و آسیب‌پذیری بر روح و روان یک شخص می‌گذارد، مهم نیست که آن فرد خودش روانپزشک باشد یا یک فرد عادی، آسیب آسیب است و می‌تواند روان هر شخصی را درهم بشکند.
فیلم‌نامه با ریتمی پایین پیرنگ را پیش می‌برد، نقاط عطف‌بندی و اوج رعایت شده و دیالوگ‌ محور است، کاشت‌های درست دارد و با حداقل کاراکتر روایت می‌کند، ضعف وارد بر آن پر کردن روایت با دیالوگ‌های زیاد است که قابل حذف‌اند، در لفافه اشارات خوبی دارد مثل جایی که دختر قهرمان او را در جاده‌ای تاریک رها می‌کند و می‌گوید روزی در همین‌جا مرا رها کردی، منظور این است که من را در سیاهی‌ای از زندگی تنها گذاشتی که شبیه این جاده تاریک و بی‌انتها بود، این قبیل معنا‌گرایی‌ها ارزشمند بود اما باید فکری برای کوتاه‌تر شدن و کم‌تر کردن دیالوگ‌ها می‌کردند.
بازی بازیگران تا حد زیادی طبیعی و باور پذیر است، اصولا بازیگر حرفه‌ای می‌تواند از یک سکانس پر دیالوگ که سبب کاهش ریتم می‌شود، سکانسی خوب بسازد که منجر به هیجان نیز شود، صابر ابر و فرهاد اصلانی در لاکپشت چنین سکانسی را که می‌توانست تبدیل به یک فاجعه شود نجات دادند تا اتفاقی که در آخر آن می‌افتد باورپذیر شود.
موسیقی متن می‌توانست بهتر باشد تا حس وهم و خیال را تلقین کند.
تصویر برداری قاب بندی خوب دارد، در انتخاب زاویه دقت داشته و بر ریتم تاثیر مثبت می‌گذارد، در مواقعی هم موفق به نشان دادن توهم قهرمان می‌شود.
طراحی صحنه معرف فضای ماجرا می‌باشد، سطح فرهنگی و برهه زمانی را نشان می‌دهد، کاشت‌های خوبی در مسیر پیرنگ دارد.
تدوین به طور کل خوب است اما باید با حذف برخی صحنه‌های اضافی ریتم سرعت را بالاتر ببرد، البته که اصل ضربه می‌تواند مربوط به متن باشد که باید اصلاحاتی در آن صورت می‌گرفت.
کارگردانی کار کاملا نسبی است، مثلا بر میزانسن دقت داشته، کاشت‌های خوب زیاد دارد اما باید بر بر متن و دیالوگ تمرکز و وقت بیشتری می‌گذاشتند تا در تلقین این حس که همه اتفاقات در ذهن قهرمان رقم می‌خورد موفق باشد، از طرفی نشان دادن صحنه‌هایی که در دریافت  مخاطب ایجاد شبهه کرد نیز خوب از آب در نیامد نظیر جایی که گمان می‌کرد جسد را سوزانده، اندازه فضایی که جای سوختن بود به من این حس را داد که گربه دخترش را کشته، اگر هدف پایانی باز بود موفق نبوده، نسبت به اکثر آثار جشنواره در سطح بالاتری قرار دارد اما در روایت قابل رقابت با ترک عمیق و رها نیست.