فیلم رکسانا و جهانی از پارادوکس در قانون

به گزارش آژانس خبری سینمادرام، لقمان مداین منتقد جشنواره فیلم فجر طی نقدی اختصاصی نوشت:

اثری که پس از سال ها از بند توقیف خارج شده امشب در کاخ جشنواره نمایش داده شد، فیلمی که نشان می داد متجاوز و ربا گیرنده آزاد است اما حمل و نوشیدن مشروب جرم است و باید حد بخورد و آنکه ظلم دیده سکوت مرگ کند، بیان می کرد قانون جرم های اصلی را رها کرده و به حریم خصوصی مردم سرک می کشد تا به آنها آسیب بزند، پلیس را به تصویر می کشید که راهور در نهایت نامربوطی حریم خصوصی را بدون رویت جرم تفتیش می کند و مجرم می تراشد، عیان می کرد حتی مامور قانون که سرباز باشد هم در خلوت همسو نیست و قاضی احکام را سلیقه ای صادر می کند.
رکسانا را دیدم، شاید با سلیقه ما جور نباشد اما جوانترها می پسندند، با شوخی هایش می خندند و محتوایش را حس می کنند شاید بخاطر اینکه آن را زیسته اند. آقای ردایی را دیدم، تهیه کننده اثر که می گفت توقیف نیست مجوز اکران مردمی هم می‌گیرد، البته بعید می دانم حقیقت را بگوید، احساسم این است می خواهد چو بیندازد تا فضا تلطیف و عادی بشود.
بگذریم، از محتوا عبور و سراغ فرم می روم، اصلاح رنگ و نور فیلم خوب نبود، صدا مناسب بود، گریم ها ترمیمی بودند، طراحی لباس جالب نبود، طراحی صحنه تراز بود، فیلمنامه نیاز به بازنگری داشت، تعلیق هایش قوی نبودند، کشش آن ضعیف بود، ضربانش پایین بود، شروع خوبی نداشت، باید مجدد چکش کاری می شد، دیالوگ ها تقویت می شد، خرده پیرنگ هایی که نقشی در تقویت پیرنگ اصلی نداشتند باید حذف می شدند، عنصر ارتباطی خوبی داشت، گره گشایی به اشتباه با دستان نویسنده انجام می شد و باور دارم نیاز به بازنگری اساسی داشت.
تدوین اثر ضعف داشت، باید چینش بهتری انجام می داد و حذف سکانس مازاد می کرد.
در کل این عمق جهالت توقیف کننده ها هست که به اثری عادی اعتباری وحشتناک می دهند البته اگر عمدی تبلیغاتی در میان نباشد.