بازیگرانی که هرگز برنده اسکار نشده‌اند

به گزارش آژانس خبری سینمادرام، در تاریخ هالیوود برخی از درخشان‌ترین ستارگان از دستیابی به مجسمه طلایی بازمانده‌اند. یکی از آن‌ها «دمی مور» بود که امسال برای اولین بار با فیلم «ماده» (The Substance) نامزد اسکار شده و به این جایزه بسیار نزدیک است.

همزمان با برگزاری نود و هفتمین دوره مراسم اسکار، نگاهی انداخته می‌شود به کارنامه برخی از بزرگترین بازیگرانی که هیچ‌گاه برنده این جایزه نشده‌اند و گاهی واکنش‌هایی به‌یادماندنی به شکست نشان داده‌اند.

ایمی آدامز

آدامز شش بار نامزد اسکار شده اما هنوز این جایزه را در کارنامه خود نمی‌بیند. او برای فیلم‌های «جون‌باگ» (Junebug)، «تردید» (Doubt)، «مبارز» (The Fighter)، «استاد» (The Master)، «اخاذی آمریکایی» (American Hustle) و «معاون» (Vice) نامزد اسکار شده اما دست خالی از مراسم بازگشته است.

آنت بنینگ

بنینگ پنج مرتبه نامزد دریافت این جایزه بوده است. نمایش او در «زیبای آمریکایی» (American Beauty) و «بچه‌ها حالشان خوب است» (The Kids Are All Right) به‌شدت تحسین شدند اما اسکار در آن سال‌ها به بازیگران دیگری اهدا شد. بنینگ در سال ۲۰۲۴ با «نیاد» (Nyad) بار دیگر وارد رقابت اسکار شده بود.

گلن کلوس

کلوس با فیلم‌هایی مانند «اندوه شدید» (The Big Chill)، «جذابیت مرگبار» (Fatal Attraction) و «روابط خطرناک» (Dangerous Liaisons) هشت مرتبه نامزد اسکار شده اما هرگز طعم پیروزی را نچشیده است.

بردلی کوپر

بازیگر، نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده آمریکایی با آثاری چون «دفترچه امیدبخش» (Silver Linings Playbook)، «اخاذی آمریکایی» («American Hustle»)، «تک‌تیرانداز آمریکایی» («American Sniper»)، «ستاره‌ای متولد شده است» (A Star Is Born)، «جوکر» (Joker)، «کوچه کابوس» (Nightmare Alley) و «مایسترو» (Maestro) نامزد اسکار شده اما یکی از رکوردداران بیشترین ناکامی است.

رالف فاینز

نقش‌های فاینز در «فهرست شیندلر» (Schindler’s List) و «بیمار انگلیسی» (The English Patient) بسیار ستایش شده‌اند، اما جایزه اسکار هرگز در دستان این بازیگر بریتانیایی قرار نگرفته است. او امسال برای «مجمع» (Conclave) بخت دیگری برای دستیابی به این جایزه دارد.

ایتان هاک

بازیگر «پیش از طلوع» (Before Sunrise) چهار بار نامزد جایزه آکادمی بوده و با این حال، هنوز برنده این جایزه نشده است. او دو بار برای بازی در «روز تعلیم» (Training Day) و «پسرانگی» (Boyhood) و دو بار برای نویسندگی به نامزدی اسکار رسیده.

سیگورنی ویور

بازیگر فیلم‌های «بیگانگان» (Aliens)، «گوریل‌ها در مه» (Gorillas in the Mist) و «دختر شاغل» (Working Girl) یکی از چهره‌های ماندگار سینماست، اما هیچ‌یک از آثار سینمایی او به جایزه اسکار منتهی نشده‌اند.

ادوارد نورتون

نورتون امسال برای فیلم «یک ناشناخته کامل» (A Complete Unknown) برای چهارمین بار نامزد اسکار است و هنوز موفق به دریافت این جایزه نشده است. او اولین بار در سال ۱۹۹۶ برای «ترس کهن» (Primal Fear)، و سپس در سال ۲۰۱۴ برای «بردمن» (Birdman) وارد رقابت اسکار شده بود. سومین نامزدی او در سال ۱۹۹۹ برای جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد در فیلم «تاریخ مجهول آمریکا» (American History X) بود.

جانی دپ

««جانی دپ» تاکنون سه بار نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شده، اما هرگز این جایزه را به خانه نبرده است. اولین نامزدی او برای ««دزدان دریایی کارائیب: نفرین مروارید سیاه» (Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl) در سال ۲۰۰۳ بود، اما جایزه در آن سال به «شان پن» اهدا شد. در سال ۲۰۰۴ با بازی در «در جستجوی ناکجاآباد» (Finding Neverland) دوباره نامزد شد، اما این بار «جیمی فاکس» در رقابت با او به پیروزی رسید. آخرین نامزدی او در سال ۲۰۰۷ برای «سوئینی تاد» (Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street) بود.

تام کروز

کروز شاید یکی از نمادین‌ترین بازیگران تاریخ سینما باشد که به‌رغم سه مرتبه نامزدی برای بازیگری و یک بار برای تهیه‌کنندگی اسکار را در دستان خود ندیده است. او دو بار در بخش بهترین بازیگر نقش اول مرد برای «متولد چهارم ژوئیه» (Born on the Fourth of July) در سال ۱۹۸۹ و «جری مگوایر» (Jerry Maguire) در سال ۱۹۹۶ نامزد اسکار شده و برای ««مگنولیا» (Magnolia) در سال ۱۹۹۹ نامزدی بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را دریافت کرده است. کروز پس از بیش از دو دهه این بار به عنوان تهیه‌کننده فیلم «تاپ گان: ماوریک» (Top Gun: Maverick) در سال ۲۰۲۲ نامزد اسکار شد.

مارک رافالو

رافالو از سال ۲۰۱۱ چهار بار نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شده اما برای دریافت جایزه روی صحنه نرفته است. او این نامزدی‌ها را برای «حال بچه‌ها خوب است» (The Kids Are All Right) در سال ۲۰۱۰، «فاکس‌کچر» (Foxcatcher) در سال ۲۰۱۴، «اسپات‌لایت» (Spotlight) در سال ۲۰۱۵ و ««موجودات بیچاره» (Poor Things) در سال ۲۰۲۳ دریافت کرد اما هر بار باید شاهد پیروزی «کریستین بیل»، «جی. کی. سیمونز»، «مارک رایلنس» و «رابرت داونی جونیور» می‌شد.

ساموئل ال. جکسون

برخلاف انتظار بسیاری جکسون تاکنون برنده اسکار بازیگری نشده است. جکسون فقط یک بار نامزدی اسکار در سال ۱۹۹۵ برای فیلم «قصه عامه‌پسند» (Pulp Fiction) در کارنامه دارد اما در سال ۲۰۲۲ آکادمی با یک اسکار افتخاری از او تجلیل کرد. او پیش‌تر گفته بود که دست کم در چهار مورد اسکار باید به او اهدا می‌شده است: «استحقاقش را دارم. برایش زحمت کشیده‌ام. می‌توانم چهار مورد را نام ببرم که می‌توانستم برنده شوم یا بهتر بود برنده شوم یا بهتر بود نامزد شوم، اما مشکلی با آن ندارم.»

سرشا رونان

رونان در ۱۳ سالگی برای فیلم «تاوان» (Atonement) در سال ۲۰۰۷ اولین نامزدی اسکار خود را دریافت کرد. اما انتظار می‌رفت که او تا دست کم یک دهه بعد به جایزه اسکار برسد. این بازیگر ایرلندی برای «بروکلین» (Brooklyn) در سال ۲۰۱۵، «لیدی برد» (Lady Bird) در سال ۲۰۱۷ و «زنان کوچک» (Little Women) در سال ۲۰۱۹ نامزد اسکار بهترین بازیگر زن ده است اما «بری لارسن»، «فرانسیس مک‌دورمند» و «رنه زلوگر» در آن سال‌ها برنده شدند.

ریچارد برتون

این بازیگر ولزی برای فیلم‌هایی همچون «چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد؟» (Who’s Afraid of Virginia Woolf) و «اکوئوس» (Equus) هفت بار نامزد اسکار شد اما تا زمان مرگ در سال ۱۹۸۴ هیچ جایزه اسکاری در کارنامه نداشت.

ویلم دافو

دافو بیش از ۱۵۰ فیلم و چهار نامزدی اسکار در کارنامه دارد. او سه بار برای «جوخه» (Platoon) در سال ۱۹۸۶، ««سایه خون‌آشام» (Shadow of the Vampire) در سال ۲۰۰۰، و بار دیگر در سال ۲۰۱۷ برای ««پروژه فلوریدا» (The Florida Project) نامزد اسکار بازیگری بوده است. او در سال ۲۰۱۸ برای فیلم «بر دروازه ابدیت» (At Eternity’s Gate) در بخش بهترین بازیگر نقش اول مرد نامزد بود اما در آن سال «رامی مالک» به برتری رسید.

جیم کری

کمدین محبوب هرگز جایزه اسکاری را دریافت نکرده در حالی که فیلم‌های تحسین‌شده‌ای مانند «نمایش ترومن» (The Truman Show) در سال ۱۹۹۸  و «تابش ابدی یک ذهن پاک» (Eternal Sunshine of the Spotless Mind) در سال ۲۰۰۴ را در کارنامه دارد. او با این حال دو جایزه گلدن گلوب را دریافت کرده است.

پیتر اوتول

اوتول با فیلم‌هایی چون «لورنس عربستان» (Lawrence of Arabia) در سال ۱۹۶۲، «بکت» (Becket) در سال ۱۹۶۴، «شیر در زمستان» (The Lion in Winter) در سال ۱۹۶۸، «خداحافظ، آقای چیپس» (Goodbye, Mr. Chips) در سال ۱۹۶۹، «طبقهٔ حاکم» (The Ruling Class) در سال ۱۹۷۲، «بازیگر بدلکار» (The Stunt Man) در سال ۱۹۸۰، «سال محبوب من» (My Favorite Year) در سال ۱۹۸۲ و «ونوس» (Venus) در سال ۲۰۰۶ هشت بار نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد. او هیچ‌گاه در مقام بازیگر برنده این جایزه اما در سال ۲۰۰۲ آکادمی به او اسکاری افتخاری اهدا کرد.

کالین فارل

فارل اولین بار دو دهه پیش با «گزارش اقلیت» (Minority Report) در سال ۲۰۰۲ به شهرت رسید و از آن زمان تاکنون در ژانرهای گوناگونی از کمدی‌های سیاه مانند «در بروژ» (In Bruges) گرفته تا بازسازی‌هایی چون «میامی وایس» (Miami Vice) خوش درخشیده. او با وجود دریافت سه گلدن گلوب فقط برای فیلم «بنشی‌های اینیشرین» (The Banshees of Inisherin) نامزد دریافت جایزه اسکار شد، اما این جایزه دو سال پیش به «برندان فریزر» برای «نهنگ» (The Whale) اهدا شد.

چارلی چاپلین

اگرچه بیشتر فیلم‌های چاپلین به عنوان یکی از نمادهای سینما صامت ساخته شدند، اما تأثیرشان تا به امروز باقی است. چاپلین با فیلم‌های «عصر جدید» (Modern Times) در سال ۱۹۳۶ و «دیکتاتور بزرگ» (The Great Dictator) در سال ۱۹۴۰ نامزد جایزه اسکار شد و در سال ۱۹۷۲ یک جایزه افتخاری دریافت کرد.  

کری گرانت

گرانت بی‌همتا یکی از بزرگ‌ترین ستارگان دوران طلایی هالیوود بود و با وجود نمایش تحسین‌برانگیز در فیلم‌های «داستان فیلادلفیا» (The Philadelphia Story) در سال ۱۹۴۰ و «شمال از شمال غربی» (North by Northwest) در سال ۱۹۵۸، هرگز برنده جایزه اسکار نشد. گرانت تنها دو بار برای فیلم‌های «هیچ جز قلب تنها» (None But the Lonely Heart) در سال ۱۹۴۴ و «داستان فیلادلفیا» نامزد اسکار شده بود. با این حال، در سال ۱۹۷۰ آکادمی با یک اسکار افتخاری از او تقدیر کرد.