انتقاد مصطفی فرجی منتقد سینما: فیلم دایناسور فیلمی تجاری و بی محتوا بود
به گزارش آژانس خبری سینمادرام، مصطفی فرجی منتقد سینما طی یادداشتی اختصاصی نوشت: بالاخره بعد از مدتها موفق شدم فیلم سینمایی دایناسور به کارگردانی مسعود اطیابی و تهیه‌کنندگی محمد شایسته که در اسفند ۱۴۰۳ روی پرده نقره ای رفت بود را در پردیس سینمایی بازار شهر با مدیریت خوب دوست بزرگوارم مجتبی رضایی به تماشا بنشینم.
ابتدا خوشحال بودم که بعداز مدتها یک فیلم کمدی خوب و جذاب خواهم دید که از خستگی و مشغله کاری ام کاسته شود؛ بی شک همین تفکر را مردم عزیز کشورم نیز دارند که فیلمی کمدی بتواند دو ساعت آنها را بخنداند و شاد کند تا از مسائل روز اقتصادی خارج شوند.
همانطور که تصور می رفت فیلم سینمایی دایناسور نیز همچون فیلم های قبلی مسعود اطیابی فیلمی تجاری و مخصوص گیشه ساخته شده است، بهرحال سلطان گیشه (مسعود اطیابی ) رگ خواب تماشاچی را بخوبی شناخته و از ساختن فیلم تجاری دست برنداشته و همواره این راه را ادامه می دهد، هروقت تهیه‌کنندگان کفگیرشان به ته دیگ می خورد یاد سلطان گیشه می افتند تا با فیلم تجاری بی محتوا و چند چهره این روزهای سینما دست به دست هم بدهند و جیبشان را پر کنند و این یعنی گول زدن تماشاچی.
در اینگونه فیلم های کمدی اجتماعی و گیشه ای نه محتوا و نه آموزشی برای خانواده ها وجود دارد، در فیلم دایناسور بجز چند سکانس خنده آور و شاد، بقیه سرکاری و سرگرمی بود و اصلا داستان نداشت.
پژمان جمشیدی در نقش رضا دایناسور که برای دادن آزمایش خون به آزمایشگاه مراجعه می کند و لوله آزمایش یا ظرف نمونه توسط فردی که سرطان دارد عوض می شود، کلا این ماجرای تعویض در طول داستان فراموش شده و ذهن بیننده درگیر موضوع سرطان می شود که روند داستان با موضوع مواد مخدر و ساقی و پدر و دختر وارد ماجراهایی می شود.
چرا مسعود اطیابی روی موضوع سرطان مانور نداد و کلا فراموش شد؟
در اواخر فیلم و طی تماسی از آزمایشگاه با رضا دایناسور گفته می شود که نمونه خون شما جابجا شده و شما عملی هستید و سرطان ندارید و تمام‌می شود!
پژمان جمشیدی در نقش معتاد نتوانست خوب ظاهر شود و بازی وی مثل همیشه تکراری بود، امیر جعفری نیز در حد و اندازه نامش نبود، مشخص بود که بازی اش برای رفع تکلیف و تعهد است تا با دریافت دستمزد به خانه برود.
نگار فروزنده که در اخراجی ها خوب درخشیده بود و بازی اش در آن فراموش شدنی نیست، بعد از مدتها در فیلم دایناسور ظاهر شد و با چهره جدیدش که جراحی کرده و در صورتش تغیراتی انجام داده، تمرکز بیننده را از فیلم به خود جلب کرد و رسما کسی به بازی او در دایناسور دیگر توجه نمی نمود، این را گفتم تا کارگردانان در انتخاب بازیگر بیشتر دقت کنند.
فرزانه قاسم زاده که در فیلم هتل مسعود اطیابی نیز بازی کرده بود، در فیلم دایناسور با هفتاد قلم آرایش آمد تا زیبایی خود را به رخ تماشاچی بکشد و بیننده بجای توجه به بازی او به رخش خیره شود، امیر جعفری هم که با دیالوگ ها و حرکات دستش نسبت به فرزانه قاسم زاده (در نقش افعی) شوخی می کرد نیز مورد توجه مخاطب قرار گرفت، ضمن آنکه بازی یوسف تیموری در حد و اندازه خود نبود و بازی ضعیفی از خویش نشان داد.
سوسن پرور و رضا ناجی نیز بازی معمولی داشتند، خانم پرور در نقش بنگاهی و رضا ناجی در نقش مشتری، فضایی جذابی را به وجود می آوردند، بخصوص هنگام انفجار ترقه که سوسن پرور با بیان جمله یا غیاث المستغیثین(به معنی ای فریادرس فریاد خواهان) تماشاچی را می خنداند، ضمن آنکه گیتی شاگری در نقش همسر رضا ناجی وجودش هیچ تاثیر مثبتی در فیلم نداشت، شاید این لطف مسعود اطیابی به ایشان بوده است.
اما نباید از بازی خوب و جذاب حامد وکیلی به راحتی عبور کرد قبل از فیلم دایناسور، تئاتر(زیر زمینی ها) را با بازی و کارگردانی حامد وکیلی در پردیس تئاتر شهرزاد دیده و شاهد بازی جذاب وی بودم، از این چند سکانسی که وکیلی در دایناسور ایفا کرد واقعا لذت بردم مشخص بود با دل و جان بازی می کند و اگر به وی فرصت و سکانس بیشتری داده شود یکی از بهترین کمدین های کشور بحساب خواهد آمد.
طراحی صحنه خوب بود، بخصوص سکانس سرقت بانک که لوکیش دفتر بیمه در خیابان سهرودی را با طراحی دقیق به بانک مبدل و مجهز کرده بودند.
در پایان، فیلم دایناسور فیلمی تجاری و بی محتوا بود که تنها برای سرگرمی و اتلاف وقت ساخته شده است، اگر این روند ادامه پیدا کند و مسعود اطیابی به فیلم های تجاری پایبند بماند و تماشاچی را با چند چهره و قصه بی محتوا گول بزند، تاثیرات خود را از دست خواهد داد و به عبارتی دیگر حنایش رنگی نخواهد داشت.
۶ اردیبهشت ۱۴۰۴
